Varkenspassie van unieke puber
Erik van der Hijden
19 juni 2020
Wat een passie. Wat een slimmerik. Wat een betrokkenheid en wat een wijsheid. En dan heb ik het over een 13-jarig meisje. In eerste instantie had ik het nog niet in de gaten, want je komt op het bedrijf en je richt jezelf automatisch op de ondernemer.
Maar na een rondgang door de varkensstallen werden enkele dingen mij vrij snel duidelijk. Binnen het varkensbedrijf was nog apart bedrijf aanwezig. Het varkensbedrijf van hun dochter. Ze had haar eigen zeugen waar ze verantwoordelijk voor is. Deze dieren staan in een apart gedeelte van de stal. Maar dat niet alleen, deze bijzondere puber heeft ook een duidelijke mening over hoe dingen gaan in dit aparte varkensbedrijf. En deze mening wordt door haar op niet vervelende manier gedeeld, ook waar ik bij ben. Ik kan aan de ouders merken dat ze echt luisteren naar haar verhaal en naar haar mening. Deze nemen ze ook mee in beslissingen en zijn soms zelfs doorslaggevend.
Wat ik eigenlijk het mooiste vind, is dat ze haar gevoel en mening goed kan verwoorden gecombineerd met haar passie voor het varkensbedrijf en voor dieren. Ook doorziet ze al verschillende belangen van verschillende partijen die op dit gezinsbedrijf komen. Ook hier deelt ze haar gedachten over. Ze onderneemt eigenlijk samen met haar ouders in het varkensbedrijf.
Ik merk aan mijzelf dat ik hiervan geniet. Ik ben flink onder de indruk van deze situatie en deze puber. Mede ingegeven omdat ik eveneens een dochter/puber heb rond deze leeftijd . Daarom weet ik dat het niet altijd even makkelijk kan zijn en even soepel gaat.
Maar dit speelt niet alleen een rol, ook mijn ouders hadden een varkensbedrijf. Zelf was ik rond die 13-jarige leeftijd ook verantwoordelijk voor twee zeugen. Ik ben nooit vergeten toen mijn zeugen voor de eerste keer gingen afbiggen. Ik heb er op mijn knieën bij gezeten en elke geboren big een voor een opgevangen. Ik vond het doodeng dat de navelstreng van de biggen dan soms nog vast bleef zitten in de moeder. Elke big begeleiden naar de moeder en helpen om te drinken. Deze zelf grootgebrachte biggen naar de vleesvarkensstal brengen, voelde dan ook als soort vervelend afscheid. Maar je wist dat het moest. Ook mijn ouders luisterden naar mij. Maar ik had voor mijn gevoel rond die leeftijd nog niet het vermogen om het hele varkensbedrijf al zo goed te doorzien en mijn mening en gevoel zo goed te delen.
Of deze unieke puber een bedrijfsopvolger wordt of in de varkenshouderij blijft werken, doet er niet toe. Dit is aan haarzelf. Haar ouders laten haar vrij om haar toekomst zelf te bepalen. Ik kan in ieder geval enorm genieten als je zo’n jong mens treft, met zo veel passie voor de dieren en betrokkenheid voor het gezinsbedrijf